Na Nantje en Geertje sluit Aaltje af

Afl. 163 – 15-04-2021

Op de een of andere manier heeft bij het schrijven van m’n verhaaltjes over de poëzie-albums van Nantje Oosterveld (afl. 157 van ‘Zo was ‘t’) en van Geertje de Groot (afl. 162) steeds het innemende gezichtje van Aaltien Hindriks Hoisingh (geb. 13 juni 1786 in Smeerling) een grote rol gespeeld. Als u niet weet wie die Aaltien nou weer mag wezen: ik heb ’t over de Aaltje van het ‘Aaltje-project’ van oud-Smilker Hanne Wilzing e.a.

Het logo van dit project hebt u al meermaals in de reclame-banners van deze website aangetroffen en Hanne heeft mij toestemming gegeven om de Aaltje-tekening te gebruiken als boegbeeld voor deze aflevering; een aflevering die de poëzie-album-schrijfsels dus gaat afsluiten.
Want ik mag ’t dan gehad hebben over het prachtige handschrift dat in de albums van Nantje en Geertje te bewonderen viel, geroemd hebben over de alleszins fraaie poëzie die 160 dan wel 120 jaar geleden in hun albums werd geschreven, de schitterende zelfgemaakte illustratie geprezen hebben, maar het gebeurde allemaal lang geleden.
Dat past natuurlijk ook helemaal in het kader van ‘Zo was ‘t’, maarrrrrrr...

Verleden week kreeg ik toevallig een actueel dichtwerkje onder ogen, dat als titel had “Van een klein meisje”. Er stond niet bij wie ’t had geschreven, maar wel weet ik dat vrijwel  onmiddellijk het prachtige koppie van Smeerlinger Aaltje opnieuw in m’n hoofd opdook. Als zij in de huidige corona-tijd geleefd had, zou ze ’t beslist geschreven kunnen hebben. Ze knipoogt nog net niet naar de lezers, maar haar blik is alleszins MOEDGEVEND.
Daarom sluit ik m’n poëzie-album-verhaaltjes, inclusief de krant-, radio- en tv-bijdragen van de 13e april j.l. erover, graag af met dit gedicht:

VAN  EEN  KLEIN  MEISJE

Dit is het land waar je niet meer mag kussen.
Je moet er wel doorheen, het is er boos.
Er zijn geen feeën hier, maar virussen
en elke dag is er wat anders loos.

En voor de ramen staan er knuffelberen.
Ik luister op mijn iPad naar muziek.
Maar ‘k mag bij opa en bij oma niet logeren.
Die zijn al oud en worden heel gauw ziek.

Mijn juf zag ik alleen op de computer,
niet in het echt en dat was best heel raar.
En nu we weer naar school gaan, moeten
we anderhalve meter uit elkaar.

Straks moet ik ook nog een klein kapje dragen,
niet op mijn hoofd, maar op mijn neus en mond.
Hoe moet ik dan wat eten? Of iets vragen?
Zó warm! Is dit dan echt gezond?

Ik moet wel honderd keer mijn handen wassen,
en alle vingers, netjes, één voor één.
Dit is het land waarin je op moet passen ……
Maar ‘k ben niet bang, ik kom er wel doorheen.

N.B.: Met dank aan Hanne Wilzing uit Houten voor het gebruik mogen maken van het door Gonda Onnes gemaakte logo van het ‘Aaltje-Project’. Op www.aaltjesstee.nl. vindt u alle informatie die u wenst.
Als de covid19-perikelen straks voorbij zijn, hoort u vast en zeker opnieuw over dit leuke project, waarin Smeerling centraal staat.

© Klaas Meijer (k.meijer@onstwedde.info)