Een sneeuw- en ijs-tussendoortje

Afl. 160 – 05-02-2021

Dat “Zo was ‘t” meer dan eens in de buurt komt van “Zo kan ’t weer worden” is u bij het lezen van diverse onderwerpen in deze rubriek vast al wel ’s opgevallen. Niet voor niets bestaat immers al jaaaaaren de uitdrukking ‘De geschiedenis herhaalt zich’.

Bij het aanhoren van de weersvooruitzichten voor zondag 7 februari (en in elk geval de daarop volgende week) gingen mijn gedachten  - en ik denk van vele leeftijdgenoten – natuurlijk terug naar de winter van 1979. Zonder overdrijving mag gezegd worden dat er toen bergen sneeuw lagen. De benaming ‘sneeuwduinen’ was voor onze regio beslist te zwak. Ik herinner me bv. nog hoe ik met m’n zoontje even voorbij de fam. Bouwland aan de Beumeesweg in Tange over zo’n bergrug heenliep en we eigenlijk rechtstreeks de bovenslaapkamer van het volgende huis konden binnenwandelen. We hebben dat natuurlijk fatsoenshalve niet gedaan en bovendien betwijfelde ik of ze ons de bovendeur wel zouden hebben open gedaan...

Hoe dan ook: alle denkbare sneeuwruimende organisaties en diverse afdelingen van onze Koninklijke Land- en Luchtmacht zijn dagenlang in de weer geweest om alle geïsoleerde plekken in het noorden weer bereikbaar te maken en in noodsituaties mensen evt. per helikopter te vervoeren.
Maarre... alle stokheid op een gekkie…
Vandaag presenteer ik u een foto van de Luringstraat uit die barre winterse periode van begin 1979 met een historisch ‘Lelijk Eendje’ als blikvanger.
Zo kunt u al vast een beetje vóórgenieten! Of zoiets...

De bekende Groninger dichter Henk Puister liet ons deze week op de 'Grunneger Scheurkalender' (= een absolute aanrader hoor!) al voorzichtig meebeleven hoe sneeuw en ijs en gladheid hun positieve kanten kunnen hebben.

Wat was t vanmörgen snöddeglad.
Ik glee mit fietse plat op t gat.
t Wicht glee ook uut en lag noast mie.
Wie hebben t hail gezelleg had.

© Klaas Meijer (k.meijer@onstwedde.info)