Een BLAUWE DIAMANT in een glansloze setting

Afl. 37 – 25-09-2013

In de afgelopen maanden heb ik in de rubriek ‘Zo was ‘t’ een aantal keren een link gelegd met – wat je zou kunnen noemen – de niet-bestaande rubriek ‘Zo is ‘t’. Eigenlijk niet helemaal correct, gelet op de eigenlijke bedoeling van deze rubriek. Desondanks was ik van mening, dat je juist vanuit het verleden het heden met een kritisch oog mag benaderen, dat misschien zelfs wel móet doen.
Vandaag wil ik bovengenoemde aanpak, - in wezen dus niet helemaal zuiver -, nog één keer hanteren. Voorlopig voor ’t laatst beloof ik u. Al was ’t alleen maar om te voorkomen, dat u de indruk krijgt dat ik ’t allemaal zo goed zou weten…
Na vandaag schakelen we dan weer volledig over naar de oude tijden. Oké?

Afgelopen vrijdag (20 sept.) stond in de dagelijks wisselende fotorij bovenaan de hoofdpagina van deze website een foto van de blauwe diamant op onze dorpsrotonde. U kon lezen en zien hoe onze eigen Onstwedder hoveniers Jeroen Hilverts en Elze Volders bezig waren met een door henzelf gesponsorde vernieuwing van de beplanting op deze belangrijke kruising Dorpsstraat/ Luringstraat / Kampweg. Een juweel van een initiatief om een juweel van een kunstwerk meer glans te geven.

De  ansichtkaart van vandaag toont diezelfde kruising eind jaren (19)’60. Nico Langerhuizen heeft z’n kapsalon nog op de hoek links, naast cafetaria ‘Lusa’ van Salomons. Philip ten Holt heeft z’n garagebedrijf er tegenover (zie het Shell-bord)en de kledingzaak van Heye Wubs, rechts aan de overkant, is in deze tijd nog niet veel meer dan een royale dorpswinkel.
De klinkerbestrating van weleer heeft plaats gemaakt voor modern asfalt, symbool van “vooruitgang”. Er zijn vluchtheuveltjes, zebra’s, een ANWB-richtingwijzer, alles in een ruime en open opzet. Ja, de verkeersexperts van toen lijken aan alles te hebben gedacht.
Al enkele jaren later blijkt de kruising echter niet zo verkeersveilig te zijn. Er is een onverwacht sterke toename van het autoverkeer, snelheden liggen vaak te hoog en met name fietsers komen meer dan eens in de knoei. De oplossing wordt gevonden in een, - hoe kon ’t ook anders als je in de Gemeente Stadskanaal woont -, rotonde. Niet zo’n mini-ding, maar een waarop ook het vrachtverkeer uit de wielen kan.

Als er rond de eeuwwisseling op diezelfde rotonde ook nog een in het oog springend kunstwerk wordt geplaatst, lijkt de kruising een uiterst fraai visitekaartje van het dorp te zijn geworden. Een diamant in de regio!
Dat een doorgedraaide café-bezoeker meent de Onstwedder diamant wat extra glans te moeten geven door ‘m in de fik te steken, moeten we denk ik maar scharen onder het kopje “Kin - jammer genog - n moal gebeuren.”
Dat de omgeving van diezelfde rotonde er nu echter al een paar jaar uitziet alsof je een spookstadje uit het Wilde Westen binnenrijdt, is van een compleet andere orde. De ramen van het voormalige Langerhuizen-pand zijn allemaal dichtgetimmerd,  evenals de voorkant van de vroegere woning van Freerk Leffers trouwens (rechts naast de lichtmast; op de foto niet zichtbaar). Na de afgedwongen afbraak van de horeca-ruïne links voor (ook niet zichtbaar op de foto), die overbleef na een brand, is er om een onduidelijke reden toch een afzichtelijk stukje berghok blijven staan. De waarschijnlijk ernstig vervuilde grond, - geen wonder na meer dan een halve eeuw garagebedrijf in een periode waarin ‘t met de milieunormen nog niet zo nauw werd genomen -, heeft desondanks geleid tot een magere begroeiing. Maar wel met onkruid!

Dat deze wanstaltige enclave Dorpstraat / Luringstraat / Beukenweg nog enige functie heeft als illegale P-plaats is waarschijnlijk het enige positieve dat erover te melden is.
“Meijer, wat ben je kritisch!”. Ik hoor ’t u denken.

Toen ik, zo’n 40 jaar geleden, de eindredactie van de ‘Voltreffer’ deed, het clubblad van de v.v. ‘Onstwedder Boys’, schreef ik soms een pittig commentaar onder de schuilnaam ‘Jan O’Kritiek, met de O van Opbouwend’. Zo moet u mijn schrijfsel van vandaag s.v.p. ook zien. Onstwedde is een fijn dorp om te wonen, met heel veel mensen die er voor elkaar willen zijn. Je zou kunnen zeggen: een participatie-samenleving hoeven wij niet meer te ontwikkelen. Die hebben wij al. Al eeuwenlang!
De diamant op de rotonde geeft hemelsblauw-glanzend de grote waarde van zo’n op elkaar betrokken, dorpse samenleving weer.

Wanneer je evenwel iets waardevols, iets kostbaars, plaatst in een zwaar verwaarloosde omgeving/setting, dan dringt zich heel gemakkelijk het begrip ‘Vlag op een modderschuit‘ op. Zó wil je toch anderen je dorp niet laten binnenkomen c.q. verlaten?
In een geval als dit van ‘Zo is ‘t’, mijmer je haast verlangend terug naar de tijd van ‘Zo was ‘t’…
Of zou de tijd van ‘Zo wordt ‘t’ kunnen aanbreken? Dat zou nóg mooier zijn?

© Klaas Meijer (k.meijer@onstwedde.info)