Vreemde talen: soms dichtbij, soms héééél veraf

No. 84 – april 2024

Onze taal is een prachtig element in onze menselijke samenleving. Dat bent u vast wel met me eens. ’t Is alleen wel ’s ongemakkelijk dat er zoveel verschillende talen zijn. Natuurlijk kun je wel lessen gaan nemen (schrijver dezes heeft o.a. daarmee bijna 40 jaar z’n boter-ham verdiend), maar voor je met álle talen klaar bent …….. En tóch … tóch is ’t verhipte gemakkelijk als je je ermee weet te redden. Zo heb ik een paar jaar geleden een eigen versie van (wat ikzelf noem) het ‘japans-siberisch’ ontwikkeld, waarmee ik honden toespreek. En…. U mag ’t geloven of niet, ’t werkt als een tierelier ! Boze honden weten niet hoe snel ze hun staart tussen de benen moeten krijgen en “gewone” honden komen, weliswaar na enige bangige blikken, kwispelend vragen om vriendschap.
Nou denkt u misschien wel, dat ik u wil strikken voor een op te richten talen-cursus of zo, maar dat is beslist niet zo. Ik wil u slechts laten zien hoe eenvoudig, hoe gemakkelijk “vreemde” talen eigenlijk zijn. Leest u het volgende Engelse verhaaltje, ook geschikt voor lui die zich geen taal-expert durven noemen, maar ’s hardop voor.

                     “Hey you door !
                      Well white wore the leather is ?”
                     “I is picked off lined,           
                      wise tooth ?”                          
                      “Quite oak night do.”
                      “Oooh, quite all.
                      Hy is indicate.”
                      “Oh, door ……… !!
                      Lake me oak all roar tow.”
                           -----------------
Vond u ’t té moelijk ? Nou, probeer deze dan maar. Is iets korter en ook nog voedzamer.
                      “What hest to door young ?”
                      “Mouse met sea pels.”
                      “Leaked me oak well what do.”
                      “Now ate met than ……” 

Ik denk dat u nu de link tussen onze Grunneger streektaal en het Engels wel gelegd hebt.

U weet inmiddels allang dat deze rubriek vaak met een wat speelse blik terugloert naar het verleden. Het binnentreed-blok bovenaan geeft dat ook wel redelijk duidelijk aan.
Vanuit die (soms) ietwat speelse insteek van zowel Geert Schreuder als ‘ikke’, schoot mij uit mijn jonge jaren de geschiedenis te binnen over twee van mijn tantes van moeders kant. Ze woonden hun hele leven ergens in het Westerwoldse, maar ze wilden op hun oudere dag toch nog ’s heel graag een vakantie in het buitenland doorbrengen. Dus schreven ze op een advertentie waarin een pension in Engeland werd aangeboden.
Ze ontvingen een gunstig bericht terug, maar één ding was hen niet duidelijk, namelijk of er ook een W.C. aanwezig was. Dus ging hun vraag daarover in een superkort briefje naar Engeland.
De betreffende pensionhouder wist echter totaal niet wat de letters W.C. betekenden. Hij ging derhalve naar de dorpsonderwijzer (Opm. Waar die dorpsschoolmeesters van vroeger al niet goed voor waren, hè !). Maar deze brave man kon hem helaas ook niet verder helpen. Uiteindelijk bracht de dorpspastoor uitkomst. Hij zei, dat deze letters simpelweg een afkorting waren van het woord ‘Wood Chapel’ (= kapel in het bos).
De pensionhouder was tevreden en hij stuurde het volgende aan beide tantes terug :

“Geachte dames,

In antwoord op uw schrijven heb ik de eer u mee te delen, dat er inderdaad een W.C. aanwezig is. De W.C. bevindt zich middenin het bos op zo’n 2 mijl van ons pension verwijderd en is helaas alleen te voet te bereiken. Ze is wel rustig en eigenlijk van alle gemakken voorzien. De W.C. bevat 60 zitplaatsen, allemaal met leer bekleed. De W.C. is echter alleen op vrijdagavond voor het publiek toegankelijk. Men wordt dan verzocht om om 6 uur aanwezig te zijn, zodat we allemaal tegelijk kunnen beginnen.
Voor de begeleiding is een orgeltje aanwezig; één persoon geeft het startsein en de rest valt in. Tijdens de bijeenkomst moet men wel blijven zitten, want door heen en weer lopen verstoort men het rustige verloop natuurlijk ernstig.
Als men eventuele kledingstukken wenst uit te trekken, dan dient men deze af te geven bij de ingang.
Ik hoef u natuurlijk niet te vertellen, dat de W.C. zo rein mogelijk moet worden gehouden en dat u geen papier op de grond mag gooien, maar in uw tas opbergen.
In onze prachtige W.C.-omgeving hoort men slechts het klateren der wateren en het ruisen van vele winden ……….
                              **********************************
U snapt allicht, dat tante Aaltje en tante Engeltje hun reis naar Engeland maar hebben afgezegd, omdat ze toch liever ‘d’olle toren’ in hun blikveld hielden.

© Geert Schreuder (de Taikens) & Klaas Meijer (de Toal)