Dineke Wubs

Hallo Onstwedders,

Mijn naam is Dineke Dubbelboer-Wubs, op 18 november 1971 geboren in het St. Lucas ziekenhuis in Winschoten. Als oudste dochter van Aike Wubs en Hillie Kruiter ben ik opgegroeid op de Holte, naast het fietspad van de stroomdalroute. Op de Holte heb ik ook de Chriselijke Basisschool De Ark bezocht.
Mijn kinderjaren herinner ik me als een onbezorgde tijd, veel tochtjes naar Opa en Oma Wubs aan de Streekweg en naar Opa Kruiter in Veenhuizen. Maar ook veel buiten bezig met de fjordenpaarden die meestal voldoende voorhanden waren bij ons thuis. Paarden wassen, keuren, rijden, dekken, geboortes, noem het maar op, ik stond er meestal met mijn neus bovenop om toch vooral niets te missen van wat er gebeurde!

Na de lagere school ging ik naar de mavo, t Spieck  in Onstwedde, wat voor ons kleine groepje van een kleine lagere school best al wel een hele grote overgang was. Ook tijdens deze jaren was het paardrijden een belangrijke factor in mijn leven, die misschien soms wel eens wat aandacht kreeg die ik eigenlijk aan mijn huiswerk had moeten besteden.
Maar toch na 4 jaar ben ik met mooie cijfers geslaagd en koos ik voor de MDS (Middelbare Detailhandel School) in Groningen.

Ook dit was voor mij weer een enorme overgang. Ik zie me nog staan de eerste keer op het centraal station in de stad, mooi te laat omdat ik geen rekening had gehouden met de vertrektijden van de stadsbussen. Gelukkig kreeg ik een lift achterop de fiets van een wat meer ervaren Groningen-ganger (Henriette Kuiper) en kwam ik niet gelijk de eerste dag te laat.

Na het behalen van mijn MDS diploma heb ik bij verschillende supermarkten in Stadskanaal gewerkt, achter de kassa, maar ook een aantal jaren als assistent bedrijfsleider.

In het najaar van 1989 besloot ik samen met mijn vriendin Dana op dansles te gaan bij Ray Bakker in Stadskanaal. En daar heb ik mijn man ontmoet, Harold Dubbelboer uit Nieuw- Buinen. In september 1996 zijn we getrouwd. We hebben eerst een poosje in Nieuw Buinen gewoond en  later hebben we een huis gekocht in Gasselternijveenschemond (G.N.M).
Hoe vaak ik die plaatsnaam wel niet heb moeten spellen als er telefonisch iets geregeld moest worden!

In G.N.M hebben we 10 jaar met heel veel plezier gewoond, en in deze periode zijn ook onze twee kinderen geboren, Ingrid in augustus 2000 en 2 jaar later Erik in mei 2002.

Wat Harold en ik samen graag deden, en nog steeds doen trouwens, is op vakantie gaan.
Niet perse naar verre exotische bestemmingen maar gewoon in Europa. Eerst toen de kinderen er nog niet waren gingen we vooral op de motor, Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Zwitserland het waren vooral de bergen die ons trokken. Maar er was ook altijd de wens om eens in Scandinavië te kijken, waar de Noorse fjordenpaarden uit mijn jeugd vandaan kwamen. En zo is het eigenlijk allemaal begonnen. Na een paar keer op vakantie te zijn geweest in Noorwegen begonnen we te praten over hoe het zou zijn om er te wonen.

Na veel nadenken en informatie zoeken begonnen we in 2006 serieuze plannen te maken om te gaan emigreren. Aangezien we geen van beide geen echte ondernemers zijn, moest er dus werk worden gezocht. Uiteindelijk lukte dat en kreeg Harold in februari 2007 een baan aangeboden in de gemeente Kvinesdal in Zuid Noorwegen. Daarna zijn we in juli 2007 met ons hele hebben en houden vertrokken en verhuisd naar Kvinesdal waar we eerst anderhalf jaar een huis hebben gehuurd. De wens van een eigen huis was er alweer gauw omdat we een mooie kavel konden kopen. In 2008 zijn we dan ook begonnen met de bouw van ons eigen huis in een klein dorp met ongeveer 550 inwoners in dezelfde gemeente. Na toch wel veel eigen werk (lees schilderen vanwege het houten huis) konden we uiteindelijk in december intrek nemen in ons eigen huis in Feda in Noorwegen! Wie had dat ooit verwacht!
We wonen inmiddels alweer bijna 7 jaar in Noorwegen waarvan straks 6 jaar in ons huis in Feda.

Wat een stap, zeggen mensen vaak als je verteld dat je bent geëmigreerd.
En dat is het ook natuurlijk, want binnenkomen in een kleine gemeenschap als buitenlander is ook hier niet altijd even gemakkelijk. Maar toch hebben we er nog steeds geen spijt van dat we de stap hebben genomen. Vooral de vrijheid die je hier hebt is fantastisch, we zitten zo op het Fedafjord, staan binnen anderhalf uur op de ski’s en we kunnen direct vanuit huis heerlijk wandelen. De Noorse natuur is echt overweldigend mooi.

Wat werk betreft, ben ik de eerste maanden dat we hier woonden thuis geweest met de kinderen die na zo’n grote stap in hun jonge leventjes toch wel wat extra aandacht nodig hadden. Inmiddels heb ik op meerdere plaatsen gewerkt, onder andere als thuishulp in de bejaardenzorg, bijna 5 jaar in een hotel als teamleider van het huishoudelijk personeel. Als invaller op de kinderopvang en nu heb ik net een jaar als project/receptie medewerker bij een offshore firma achter de rug. Doordat het project uiteindelijk afliep ben ik momenteel weer op zoek naar een nieuwe baan.

Feda is klein maar een prettige plek om te wonen, gelegen aan het Fedafjord.
De kinderen kunnen tot de 7e klas in Feda naar school, er is een supermarkt (een soort Heidekamp zoals vroeger op de Holte), de kerk, een klein bejaardencentrum  en een sportvereniging. Het dorp voorziet gelukkig dus nog redelijk in de dagelijkse behoeften.  
Ook hebben we inmiddels zelf een bootje aangeschaft waar we mooi het fjord mee op kunnen als het weer het toelaat. Ook de motor kan, nu de kinderen wat groter worden, weer wat meer van stal. Gelukkig vallen hier in het uiterste zuiden en aan de kust de winters erg mee. Maar als we willen skiën dan is het anderhalf uur landinwaarts en dan sta je op een mooie skipiste, ikzelf niet trouwens, maar Harold en de kinderen hebben er veel plezier in.

Een paar keer per jaar komen we altijd wel weer terug in Nederland (Onstwedde en  Stadskanaal) om heerlijk te genieten van het gezelschap van ouders en andere familie.
Uiteraard is het dan altijd leuk om weer even over de Holte te rijden. Ons ouderlijk huis staat er nog steeds en aan de Stobkeweg heeft mijn vader nog steeds de schuur met wat paarden. Als het kan zit dochter Ingrid altijd wel even op één van de paarden en meestal kan ik het zelf dan ook niet laten om even te rijden. Paardrijden verleer je immers nooit, net zo als je nooit je ‘ROOTS’ verliest van je geboorteplaats.

Groeten uit Feda,
Dineke Dubbelboer

Email