Wessinghuizen, rots in vele brandingen - Deel 1

Afl. 34a – 31-07-2013

In een inmiddels al licht stoffig verleden heb ik in de voorloper van deze rubriek Wessinghuizen al eens wat nader onder de loep gehad. Een reeks van reacties van mensen, die ooit een periode van hun leven daar hadden gewoond, was het resultaat. Ik heb dan wel nooit in Wessinghuizen gewoond, maar het blije enthousiasme dat uit die mails straalde kon je niet onberoerd laten.
Onder andere vandaar dus: vandaag Wessinghuizen op herhaling.

Maar ook vanwege het feit dat Wessinghuizen, hoe klein ’t ook is, er de afgelopen jaren in is geslaagd om zich nadrukkelijk en uitermate positief op de kaart te zetten. Hoe Jan Willem Kok bijv. enkele weken geleden, als woordvoerder van de ‘Stichting Boermarke Essen en Aa’s’ de activiteiten in en rond Wessinghuizen als schoolvoorbeeld van de aloude ‘noaberschap’ presenteerde. ‘Noaberschap’, burenhulp, een wijze van onderlinge dienstverlening waarmee onze regio in de voorbije eeuwen moeilijke tijden de baas is geworden. Wat zeg ik? Zelfs sterker uit die zware tijden tevoorschijn is gekomen! Met die wetenschap kunnen wij ook vandaag vooruit! (Misschien zouden we premier Mark Rutte ’s moeten vragen een keer bij ons langs te komen…)

Wessinghuizen, onder de rook van de Wedder burcht, waarlangs 1½ eeuw lang de route van de daar wonende, tiranniserende Addinga’s liep als ze – laten we ’t maar een beetje positief houden – “weer ‘s in Onstwedde moesten zijn.”
Wessinghuizen, dat de ‘Gieselbaarg’, waar veroordeelden werden gegeseld en/of ter dood gebracht, aan z’n achterdeur had liggen.
Wessinghuizen, waar Mussel A en Ruiten A samenkomen en waar een hoge waterstand voor 1900 meermaals tot bijna rampzalige konsekwenties leidde.
Wessinghuizen, waar in de vorige eeuw liefst 4 verschillende huisartsen (2 uit Onstwedde en 2 uit Vlagtwedde) de eerstelijns gezondheidszorg in goede banen moesten leiden.
Wessinghuizen, nee je hebt ’t waarachtig niet altijd gemakkelijk gehad. Maar voor je doorzettingsvermogen en creativiteit verdien je bij dezen een vette pluim!

De foto van vandaag dateert uit ca. 1920. Links zien we nog een gedeelte van een vlondertje, waar je over moest om op het voetpad naar Veele te komen. Dat voetpad was in die tijd de enige gangbare verbinding met het buurdorpje.
De boerderij links is gebouwd in 1914 door Berend Wilzing sr. Later woonde Berend Wilzing jr. daar. Ook de nog net zichtbare voorgevel van de boerderij rechts was trouwens van diezelfde Berend Wilzing sr.

Hoewel ik met deze opvatting helemaal alleen sta, heb ik me nooit aan de indruk kunnen onttrekken, dat de naam Wessinghuizen oorspronkelijk mogelijk te maken heeft met de familienaam Waarsing. Bewijzen voor deze stelling zijn er hoegenaamd niet, behalve dat er rond 1800 ene Hindrik Waarsing op de Höfte woonde. Daarvoor en daarna komt die naam in en rond  Wessinghuizen echter niet voor. En toch... Toen ik jaren geleden voor het eerst door Warsingsfehn reed, - dat ligt in Ost-Friesland, tussen Leer en Emden -, legde ik in een soort van Fingerspitzengefühl onmiddellijk de link naar Wersing-/ Wessinghuizen…

Té simpel gedacht? Westerwolde is 1200 jaar geleden (en daarna) met name herbevolkt vanuit het Duitse Emsland. Het merendeel van onze oude Westerwoldse geslachten heeft z’n roots dan ook in het Duitse liggen.
Wie weet welke bewijzen de historie ook hier ooit nog ’s boven water tovert. In één van onze oude kerkboeken komt immers kort na 1700 ook nog de naam ‘Ayssinghehuizen’ voor als ’t over het huidige ‘Jipsinghuizen’ gaat…

Goed, beste website-bezoekers, ik weet ‘t: als ik deze aflevering neertik hebben we één van die erg warme dagen (boven de 30° C.) en daardoor wil mogelijk ook de fantasie van een fanatieke dorpshistoricus wel ’s op de loop gaan.

Volgende maand gaan we daarom nóg eens naar Wessinghuizen. Wordt vervolgd dus.

© Klaas Meijer (k.meijer@onstwedde.info)