Derk Smid

Paarden, orgelmuziek en het huis, dat zijn de drie gespreksonderwerpen waarmee je bij Derk Smid wel een avond kunt vullen. In anderhalf uur tijd zijn we in vogelvlucht erdoor heengegaan, en is het ons gelukt van alle drie iets op papier te krijgen.

Wij beginnen natuurlijk meteen over het huis, en het duurt maar even of de fotoboeken liggen op tafel. Een huis uit 1884 heeft natuurlijk een verhaal, welke ons verteld wordt aan de hand van foto’s van de grote verbouwing jaren geleden. Wie nu denkt dat het oud is; als je de materialen meerekent is het zelfs nóg ouder, want het is eigenlijk een tweedehands huis. Het is toentertijd gebouwd met stenen van twee afgebroken boerderijen: één stond op dezelfde plek, de ander op de Hörn.
Het is een Oldambtse boerderij, en het wordt getypeerd door de vleugels aan de voorkant, wat typisch veenkoloniaals is. Echter, in tegenstelling tot de boerderijen in  ’t Oldambt, vind je hier weinig pracht & praal, want aan versiering werd toentertijd weinig gedaan in Westerwolde.
Als je er voor staat is alles perfect symmetrisch, en ook het kleine formaat is iets wat opvalt als je het vergelijkt met het zelfde type boerderij elders.     

Het valt dan ook niet voor niets onder monumentenzorg, maar toch vormt dit voor de familie Smid weinig belemmering. Het enige wat niet zonder toestemming veranderd mag worden is de buitenkant, binnenin mogen ze hun gang gaan.  En dat hadden ze niet beter kunnen doen, want de buiten en binnenkant sluiten perfect bij elkaar aan. Met veel zorg hebben ze de kleuren gekozen, en veel authentieke elementen hebben ze teruggebracht of behouden in de oude staat. Een mooie plaat die het verhaal van David en Saul verteld staat in de schouw, een pronkstuk waarvan de oorsprong onbekend is, maar welke precies op de juiste plek terecht is gekomen. Blauw en rood vind je overal terug, behalve in de voorste kamer, waar bewust voor bruin met rood is gekozen. Een zelfgebouwde bedstee prijkt er alsof het net zo oud is als het huis zelf, en de tegels rond de haard zijn eigenlijk Mexicaans, want Hollandse tegels waren er niet in het bruin. Zo zijn ze er perfect in geslaagd het ultieme oude sfeertje terug te laten keren.

De verbouwing was een hele uitdaging –een klus van 9 maanden-, hijzelf en de timmerman hebben er destijds veel tijd in gestoken om de oude timmerkunsten te herontdekken, en met een bijzonder resultaat merken we, als we een rondleiding krijgen. Ook nu is hij er nog steeds bezig, en laat hij ons de afgetimmerde zolder zien die hij net vorige week heeft afgerond.

Op de voorste kamer zien we ook zijn andere hobby staan: een stereo met speakers omringd door allemaal cd’s met orgelmuziek. Er staat ook een orgel in de kamer, waarop zijn zoon nu speelt, zelf heeft hij het nooit geleerd.  “Er moeten ook mensen zijn die luisteren”, zijn z’n eigen woorden, en zo gaat hij ook jaarlijks mee met de stichting Groninger orgelland, waarbij ze vooral kerken in Noord-Duitsland  bezoeken. Vaak gaat de organist Sietze de Vries mee op pad, die dan de mooiste geluiden uit de orgels weet te krijgen, waardoor hij zelfs vaak de vaste organisten weet te verbazen.     
Tot slot is er dan nog zijn hobby die hij deelt met zijn vrouw en dochter: paardrijden. Zelf rijdt hij al vanaf zijn derde, en ondanks dat hij jaar in jaar uit dezelfde rondjes door Ter Wupping of Smeerling rijdt is het toch elke keer weer anders. Paarden zijn voor hem een levenswijze, hij is er mee groot geworden en brengt dat nu over op zijn kinderen: zijn zoon is van de verzorging en zijn dochter van het rijden. Twee paarden en een pony hebben ze...midden in het dorp.

We sluiten de rondleiding nu ook af bij de stallen, en hebben geluk dat we daar net het perfecte afsluitplaatje kunnen schieten..….