- Terug
- Over de vloer bij
- Albertine Migchels
Albertine Migchels
Deze week zijn ze vanaf d' Ekkelkaamp weer vertrokken, de grote groep kinderen, twee juffen en een
tolk die zeven weken bij gastgezinnen hebben gelogeerd om in ons land te kunnen aansterken. Het is
een lange reis, voor ze weer thuis zijn bij hun eigen ouders en familie.
Albertine Migchels zit in de werkgroep, en ook zij hadden dit jaar een logee in huis. Ze is mee
geweest de kinderen uit Wit-Rusland op te halen, en vertelt welk proces eraan vooraf gaat voordat
de kinderen naar ons land kunnen komen.
Allereerst is natuurlijk de financiering heel belangrijk. Giften, sponsoren, kerken en collectes, het
duurt even voor ze het benodigde bedrag voor de busreis en andere zaken bij elkaar hebben. In Wit-Rusland
zit een organisatie die dit soort reizen regelt, en zij gaan op zoek naar geschikte klassen die
deze kant op kunnen komen, in dit geval kinderen uit groep 4/5.
In Nederland gaat de werkgroep op zoek naar gastgezinnen. Van beide gezinnen wordt gevraagd een
formulier in te vullen, om op deze manier een goede match tussen kind en gastgezin te kunnen
maken. Zo wordt bijvoorbeeld voorkomen dat een kind met allergie voor dieren niet op een boerderij
wordt geplaatst.
Een aantal vrijwilligers is begin november die kant opgereisd en heeft een week bij gezinnen daar
gelogeerd. Alle gezinnen worden bezocht om een goed beeld te krijgen van de kinderen. Ze waren
ontzettend welkom, en er werden vaak tafels vol (heerlijk) voedsel geserveerd. Stoofpotten, veel
rauwkost, pannenkoekjes en veel wodka werd hen voorgezet. Er is veel verschil tussen arm en rijk, en
ze hebben bij sommige gezinnen dan ook echte armoede gezien. Bij veel gezinnen is het toilet nog
buiten en gebeurt wassen gewoon aan de wastafel bij gebrek aan een douche. De meeste mensen
verbouwen hun eigen eten, ze hebben allemaal een kas achter het huis waar onder andere augurken
worden verbouwd, daarnaast hebben ze vaak hun eigen varkens, kippen en rijden veel nog met paard en wagen.
Eenmaal hier in Nederland zou je denken dat taal de grootste barrière is, maar dat probleem lost zich
snel op. Met handen en voeten kom je heel ver, en de kinderen pakken ontzettend snel de Nederlandse
woorden op, sommige spreken complete zinnen. Natuurlijk maken vertaal-apps het ook
steeds makkelijker om te communiceren.
Het grootste probleem is het verschil in cultuur. Begin maar bij eetgewoontes. Wij Nederlanders eten
ontzettend veel brood, terwijl ze daar bij het ontbijt warm eten gewend zijn. De jongen die bij
Albertine logeerde vroeg dan ook regelmatig 's ochtends om soep. Groente koken kennen ze in Wit Rusland
niet, maar ook heel veel fruit zoals ananas en kiwi is hen onbekend. Daar is het juist gebruikelijk veel
snoepjes en koekjes te eten, het liefst direct een handvol, waar we hier uit beleefdheid één of twee
gewend zijn. In Wit-Rusland gaan kinderen tegelijk met ouders op bed, waardoor bedtijden hier ook
even wennen waren.
Het levert de kinderen niet alleen qua gezondheid veel op hier te verblijven, maar ze leren ook dat
als je echt iets wilt, je het kunt bereiken. Voor veel gezinnen daar is de situatie uitzichtloos, maar
ondanks dat wij hier natuurlijk luxe hebben, zien ze ook dat Nederlanders werken om dit voor elkaar
te krijgen.
Daarnaast hebben ze ook veel plezier gehad. Ze kregen hier gymnastiek, maakten uitstapjes naar o.a.
Bourtange of het brandweermuseum, kregen muziekles maar ook les in tandverzorging.
Het internet maakt alles makkelijker, en daardoor was er natuurlijk o.a. via skype contact mogelijk
met het thuisfront, en ook andere dingen als toegang tot Russische filmpjes maakte het verblijf hier
makkelijker. Ondanks de fijne tijd hier zijn de meeste kinderen uiteindelijk toch wel blij dat ze weer
naar hun eigen gezin terug kunnen.