06.07.2020 Rust voor oud-Onstwedder Irene de Kroon

Ze zagen van héél dichtbij, in hun eigen ziekenhuizen, wat corona veroorzaakte. Nu lonkt voor drie Brabantse verpleegkundigen, na een loodzware tijd, de vakantie. Even adempauze. Maar met in het achterhoofd: één uitbraak en alle verloven worden weer ingetrokken.

Irene de Kroon-Heijmans:

Ic-verpleegkundige Jeroen Bosch Ziekenhuis, Den Bosch

Het c-woord valt vrijwel niet meer. Er is zelfs al een periode geweest van een week of vier waarin er niet één coronapatiënt op de Bossche ic lag. Zelfs corona bleek vergankelijk. Oók in de hoofden van verpleegkundigen. Op de afdeling ligt nu een fotoboek waarin die hele heftige periode is vastgelegd. Opdat ze niet vergeten. ,,Want je kunt je nu al bijna niet meer voorstellen hoe het was”, zegt ic-verpleegkundige Irene de Kroon-Heijmans, zittend op een bankje in de schaduw van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. Even (adem)pauze. Het kan weer.

De piek is nog maar een maand of drie geleden. Toen de dagen van Kroon en haar ic-collega’s zó volgepropt waren dat ze zich na een dienst helemaal uitgeblust voelden. Wéér een alarm. Wéér een brandje blussen. Wéér heen en weer rennen. ,,Het was pionieren. Alles was nieuw, niets was geregeld. Waar je normaal precies weet wat je moet doen, was dat in die beginperiode totaal niet zo. Ik wilde ook toen natuurlijk het beste voor de patiënten. Maar dat ging niet altijd, door de drukte of gebrek aan materiaal. Je gaf de hoognodige zorg om te voorkomen dat mensen doodgingen, maar had geen tijd voor uitgebreide zorg, een gesprek of in alle rust nadenken. Treat first what kills first . Het waren dagen dat je vaak drie patiënten onder je hoede had. Het dubbele van normaal. Ik dacht: waar halen we de tijd vandaan om te doen wat we moeten doen?”

Ja, natuurlijk kwam er hulp. Van andere afdelingen, van buiten het ziekenhuis. ,,Maar het was hard werken. Je deed je patiënten voor je gevoel tekort, maar ook je nieuwe collega’s. Voor hen was het heel indrukwekkend, zo’n afdeling. Dat vergat je weleens."

Niet dat het haar zelf onberoerd liet. Maar zij had de ervaring, met ernstig zieke patiënten en veel leed. ,,Voor mij was vooral de emotionele belasting voor familie veel heftiger dan anders.” Ze kan zich nog een patiënt herinneren die te zwak was om zelf een iPad vast te houden om voor het eerst weer contact te hebben met zijn naasten. ,,Het was een superintiem moment waar ik normaal niet vaak bij ben, omdat je de kamer dan even afgaat. Je hoort familieleden tegen elkaar praten, je ziet het verdriet aan beide kanten. Ja, dan krijg je zelf ook een brok in de keel en je hebt het gevoel: ik hoor hier niet, dit is privé.”

Het zijn deze momenten die De Kroon meeneemt naar huis, in Schaijk. Net als het beeld van patiënten die na weken in slaap te zijn gehouden wakker worden en totaal in de war zijn. Zonder familie om zich heen. Of een afscheid, met maar één persoon, het laatste halfuurtje van iemands leven. ,,En dan was het ook echt klaar. Het was noodzakelijk toen, maar het ging buiten alle menselijkheid om. Dat was zó heftig.”

Het was ook toen dat ze stopte om het nieuws te volgen. Corona was overal. Op het werk, onderweg op de autoradio, thuis. ,,Mijn man begon er nog weleens over, maar toen zei ik: het interesseert me even niet meer.” De gang langs de ziekenhuispsycholoog, samen met de collega’s na een dienst, hielp om afstand te kunnen nemen. ,,Even spuien met z’n allen. Het was ons houvast.”

Intussen, we zijn een paar maanden verder, is het nieuwe normaal in het Bossche ziekenhuis al bijna weer het oude normaal. Het is zelfs rustig op de intensive care, zegt De Kroon. Maar blijft dat ook zo? Is ze bang voor een tweede golf, nu mensen zich steeds meer permitteren? ,,Nee, ik geloof niet dat het weer zo erg kan worden. We zijn echt al lang bezig met versoepelen, maar je ziet het niet terug in de cijfers. We weten nu ook veel beter wat we moeten doen. Ik word ook niet kwaad als ik beelden zie van drukte. Ik denk alleen maar heel vaak bij mezelf: waarom? Waarom moet je je juist nu, bij een demonstratie bijvoorbeeld, zo hard ergens tegen afzetten dat je bereid bent om dat risico te lopen? Ook, of eigenlijk vooral, voor andere mensen.”

Nu lonkt de vakantie. Al heeft De Kroon niet het gevoel dat ze nog iets te verwerken heeft. Maar toch, even helemaal geen ziekenhuis, even helemaal geen corona. Het zal haar goed doen.

,,We beginnen met een weekje in de Ardennen. Gelukkig kan dat weer. Daarna hopen we in het Zwarte Woud nog te kunnen kamperen.”

Bron: Dagblad van het Noorden