06.05.2020 Hemd van het lijf met Henny de Groot

Medewerker Rie Strikken van de leukste krant in de regio vraagt elke week een inwoner van de Kanaalstreek en Westerwolde het hemd van het lijf. In aflevering 116 het de beurt aan badjuf Henny de Groot uit Onstwedde.

De grote parkeerplaats zou stampvol moeten staan, maar maakt deze vakantie-ochtend een desolate indruk: mijn auto is de enige. De deur van het zwemparadijs is gesloten. Door het glas zie ik de gezellige, lichte foyer: leeg en verlaten.

Badjuf Henny de Groot staat op van haar plekje bij de toezichtpost en laat me binnen. Toen ik haar vroeg of ze in Hemd van het Lijf wilde was ze even emotioneel: ze had net gehoord dat ze met haar bedrijf Zwemschool Henny de Groot buiten de boot van de NOW (Noodmaatregel Overbrugging Werkgelegenheid) valt.

Maar ze heeft zich herpakt. Ze is gewend om creatieve oplossingen te bedenken. Aandacht voor de zwembaden: de buitenbaden en 'haar' zwembad parc Emslandermeer is mooi meegenomen. En als zij daarvoor met de billen bloot moet, dan moet dat maar. Genoeg te vertellen, over rode draden, onconventionele keuzes en spelingen van het lot in haar leven dat bijna vierenvijftig jaar geleden begon.

Wanneer ben je geboren?
"Op 25 juni 1966. In Vlagtwedde. Aan de Badweg. Ja, toepasselijk hè. Mijn vader was vertegenwoordiger. Omdat hij zijn baan dreigde te verliezen, pakte mijn moeder met beide handen de kans aan om in verzorgingshuis De Bolderbörg aan het werk te gaan. Uiteindelijk werd mijn vader niet ontslagen, maar mijn moeder had zo haar draai gevonden, dat ze buiten de deur bleef werken. Dat was toen vrij uitzonderlijk. De meeste moeders die ik kende waren thuis. Gevolg was dat wij het voor die tijd financieel ruim hadden. Elk weekend gingen we naar de camping, waar we een caravan op een seizoensplek hadden en elk jaar vertrokken we voor drie weken zomervakantie.

Jong zelfstandig
Mijn twee oudere zussen en ik waren daardoor jong zelfstandig. Het kwam voor dat ik tussen de middag van de basisschool naar huis fietste, mijn moeder kwam van de andere kant van haar werk. We aten dan samen thuis een broodje en daarna gingen we ieder weer een kant op.

Na een half jaar op de MAVO in Onstwedde ging ik naar de huishoudschool in Alteveer. Ik ben altijd een beetje jongensachtig geweest. Mensen zagen mij ook aan voor een jongetje. Ik wou graag naar het CIOS. Daarvoor had je MAVO nodig. Daar ben ik het laatste jaar ingestroomd en heb mijn diploma gehaald. Op het CIOS in Heerenveen werd ik uitgeloot, in Haarlem kon ik wel terecht. Maar dan moest ik uit huis en ik had vreselijke heimwee! Dus dat ging niet.

Veel meisjes gingen naar het KVJV, dat werd mij ook aangeraden om dan maar te doen. Na twee dagen in Winschoten was ik daar klaar mee. Ik had niks met kinderen! Ik was nog steeds heel jongensachtig, wat naïef, beetje laat-rijp …

Water
Mijn zus werkte in Winschoten in het ziekenhuis. Daar kon ik in de schoonmaak terecht. Dat heb ik een jaar of zeven gedaan. Een mooie tijd was dat.

In 1989 trouwde ik met een jongen die ik kende van volleybal. Toen de kinderen geboren werden, Tamara in 1990 en Marvin in 1991, bleef ik een tijdje thuis. Wij woonden in Onstwedde. Badmeester Dieter Eck vroeg mij als caissière van 'zijn' zwembad. Dat heb ik een paar jaar gedaan. Ik kreeg de smaak van het water te pakken en ging de opleiding tot zweminstructeur doen.

Een hele goeie
Toen ik examen deed lag ik in scheiding, was broodmager en had mijn been gebroken, dat zat van mijn lies tot de enkel in het gips. Maar ik wilde perse het diploma, omdat er brood op de plank moest. Gelukkig had ik een theoretische opdracht: 'verbeteren rugcrawl'. Een 9 kreeg ik ervoor! De examinator was een klein, dik mannetje. Hij zei dat ik het geweldig had gedaan. 'Maar … als je het ook nog had voorgedaan, dan had je een 10 gehad.'

Ik liet hem het gipsbeen, dat ik had gecamoufleerd met een wijde broek, zien. Zijn mond viel zowat open. Hij keek me met een priemende blik aan en zei: 'Jij wordt een hele goeie'. Na al die jaren kan ik daar nu nog emotioneel van worden.

Ik zat in de flow van het leren en haalde het ene certificaat na het andere: ouder-kind zwemmen, aquajoggen en ga zo maar door. Ik kon bij Sportfondsenbad aan het werk. Daardoor was ik niet afhankelijk van het seizoen. Vanaf januari stond ik al de buitenbaden te reinigen met de hogedrukspuit. Mooi, wel zwaar werk, maar ik was nog steeds jongensachtig en sterk.

Zwemschool Henny de Groot
Na de stage in Vlagtwedde kon ik daar ook terecht. Zo kon het gebeuren dat ik van zeven tot twaalf uur in Onstwedde aan het bad stond en dan sjeesde ik gauw naar Vlagtwedde. Daar begon ik om 13.00 uur.

Na een jaar of veertien, op 30 april 2014, ging Emslandermeer failliet.

Een dag later ben ik mijn eigen bedrijf begonnen en sindsdien huur ik het bad. Iedereen weet dat er al jaren gedoe is om het zwembad. Ik wil het wel kopen, maar er zitten allerlei haken en ogen aan. Arjan Kuiper staat mij daarin bij.

De rode draad
Arjan is al jaren … de rode draad in mijn leven. Wij hebben op het punt gestaan om te trouwen. Op het laatste moment benauwde het mij. Alles was geregeld: de locatie, de jurk, het feest… En toch heb ik het afgeblazen. Hij was natuurlijk heel boos en verdrietig, maar heeft het, voor dat moment, geaccepteerd. Zoals het nu gaat is het goed. Wij wonen niet samen, maar ondernemen veel met elkaar. Vakanties en zo.

Bont gezelschap
Ik heb sowieso een bont gezelschap aan vrienden: filosofen, politici, ondernemers. Het is net of zulke doorgeleerde mensen soms behoefte hebben aan iemand die met de pootjes in de klei is blijven staan. Om te connecten tussen verschillende werelden. Ik ben heel direct. Dat vinden ze verfrissend.

Wouter Oudemans bijvoorbeeld, de eigenaar van Tenaxx, komt hier elke woensdag om half acht een kopje koffie drinken en dan bespreken we van alles. Tien jaar geleden was hij hier voor het eerst. Hij zei: 'jij moet voor mij komen werken'. Dat deed ik op mijn vrije vrijdag. Toen ik in Vlagtwedde ook de vrijdag erbij kreeg, had ik daar personeel aan het werk en werkte ik voor Wouter. Daar ben ik maar mee gestopt….

Caravan
Zeven dagen in de week ben ik in het zwembad. Als mijn vier kleinkinderen komen, dan komen ze hier. Ze weten niet beter dan dat dit mijn huis is, denk ik. En dat is ook zo.

Ik woon in een caravan achter het huis van mijn ouders. Mijn huis in Onstwedde had ik verkocht met de bedoeling een levensloopbestendig huis te bouwen voor mijn ouders en mij. Toen het erop leek dat ik Emslandermeer kon kopen, heb ik dat plan op een laag pitje gezet. En om allerlei redenen is het achteraf gezien ook beter dat het er niet van gekomen is.

Alles wat ik nodig heb heb ik in die caravan. Ik ben niet zo veeleisend. Sinds ik mijn eigen bedrijf heb en dus eigenlijk alle dagen werk, kan ik me wel wat meer luxe veroorloven.

Als ik dat wil dan stap ik in de auto en rij naar Westen, waar ik, met mijn kinderen, of alleen, mooie kleren koop. En met 'mijn rode draad' ga ik graag op vakantie.

Zorgen
Ik maak me zorgen over de gevolgen van de coronacrisis. Voor mijn vier man personeel die ik in vaste dienst heb, de tien payrollers. Een tijdje kan ik het uitzingen, maar het moet niet te lang duren.

Komt tijd komt raad. De zwembaden, vooral de buitenbaden, missen al een groot deel van het seizoen. Zwembad De Horsten in Musselkanaal was net zo mooi op gang, met vrijwilligers en zo. Mijn bedrijf deed daar vorig jaar de exploitatie en zou dat nu weer doen.

Ik hoop zo dat het publiek de baden alsnog komt bezoeken en steunen. Zwemmen blijft wel, maar we moeten wel badwater hebben.
Andere tijden
In 2012 had ik een longembolie, dat is maar net goed gegaan. Een vriendin is er in diezelfde periode aan overleden. Twee jaar geleden kreeg ik een auto-immuun ziekte. Op een gevoelloos linker achterbeen na, ben ik goed genezen. Dat leerde mij nog meer te relativeren. Na deze tijden komen wel weer andere tijden. Tijden om te genieten.

Met 'mijn rode draad' lekker op zon- en zwemvakantie. En genieten is voor mij de drie p's: pizza, patat en pankouk."

Bron/foto: Kanaalstreek