Scheldkanonnades en koekjes

Pakketbezorger Gerard Eelsing kijkt niet op van 170 pakjes

Pakketbezorger Gerard Eelsing blijft bij alle drukte vrolijk.
Kerst is in aantocht, het coronavirus waart rond, de winkels zijn dicht: met smart wordt gewacht op de pakketbezorgers. Die doen wat ze kunnen, maar alles heeft een grens. ,,Het is een gekkenhuis.’’
Honderdzeventig pakketten. Eén zaterdag. Gerard Eelsing schiet er niet meer van in de stress.

De pakketbezorger uit Onstwedde trekt zijn PostNL-vest aan, kijkt op zijn scanner en zoekt in zijn bestelbus tussen de dozen naar het eerste pakje in de buurt Dichtershof in Assen.

,,Mag ik wat vragen?’’
Een vrouw slaat haar vest strak om zich heen en kijkt de pakketverzorger verwachtingsvol aan.
,,Heb je ook een pakketje voor nummer 35?’’
Ze stond op de uitkijk en is meteen zonder jas naar buiten gerend. Ze wacht, sinds gisteren, op een flesje parfum. Eelsing checkt zijn adressen. ,,Nee’’, zegt hij. ,,Sorry.’’

Zo gaat het de hele dag. Met smart wordt er gewacht op de pakketbezorger. Al sinds de uitbraak van de coronacrisis is het een gekkenhuis. En dan is het nu ook nog kerst én zijn de niet-essentiële winkels dicht. Het is een gekkenhuis.

Vrijdag begon een teleurgestelde man nog op Eelsing te schelden. ,,Jullie zijn echt slecht’’, riep hij. Eelsing haalde zijn schouders op en antwoordde: ‘ik ben niet van de klantenservice’.

Op zijn witte sneakers springt Eelsing bij elk nieuw adres zijn bus uit en zijn laadbak in, beent met pakketje in snelpas naar de voordeur, zet neer, belt aan, glimlacht vriendelijk, loopt terug. ,,En door’’, mompelt hij.

Normaal werkt hij nooit op zaterdag. Nu wel. De werkgever van Eelsing, Jyve Koerier, heeft extra bussen ingezet. Ze doen wat ze kunnen, maar er is ergens een grens. Vreemd dat sommige mensen dat niet begrijpen. Elke dag hoor je in het nieuws hoe druk het is bij de bezorging, en toch blijft ‘vandaag besteld, morgen in huis’ de verwachting.

Gelukkig waarderen velen het wel. Diezelfde vrijdag kreeg hij ook een pakje koekjes. Zomaar. Dat hoeft niet, hij doet ook gewoon zijn werk. Maar daar loop je wel warm voor.

,,Hee Gerard! Hoeveel moet je nog?’’, vraagt een stem over de speaker van zijn bus. Vrijwel de hele dag door ouwehoert Eelsing zo met oud-collega’s en kameraden – allemaal pakketbezorgers die voor verschillende werkgevers aan het werk zijn.

Allemaal zeggen ze dat het een gekkenhuis is sinds maart, en eigenlijk niet leuk meer. ,,Het is alleen maar racen, racen, racen, racen’’, verzucht een oud-collega. Soms maken ze dagen van 12 uur.

Eelsing houdt het graag positief. ,,Wel goed voor onze business natuurlijk.’’ Hard gelach door de speakers. ,,Ja, ja, heel goed voor onze bazen!’’

Eelsing begon tien jaar geleden als pakketbezorger. Andere tijden waren dat. Toen vonden ze tachtig pakketten een drukke dag. Da’s nu héél rustig. Maar hij vindt het nog steeds fijn werken, met een baas die niet elke tien minuten over je schouder kijkt, maar met een baas die weet: dat komt goed.

En je kunt mensen blij maken.

De vrouw met een baby in de draagzak op haar buik en een dreu-mes aan haar voeten kijkt verwonderd naar de feestelijk ingepakte doos die Eelsing haar overhandigt. Een verrassing. De oude dame in de flat straalt van oor tot oor als hij de grote doos in haar halletje parkeert. ,,Dank je wel hè’’, roept de man die net in zijn auto stapte maar nog even terug kwam rennen voor zijn pakketje.

Bron: DvhN