Hemd van het lijf met Anneke Epping

Medewerker Rie Strikken van de leukste krant in de regio vraagt elke week een inwoner van de Kanaalstreek en Westerwolde het hemd van het lijf. In aflevering 108 is het de beurt aan boswachter Anneke Epping uit Onstwedde.

Boswachter Anneke Epping vindt dat ze in de verkeerde tijd geboren is. Ze is dol op 'oude' muziek. Maar als ze in de sixties geleefd had dan had ze waarschijnlijk haar droombaan als vrouwelijke boswachter wel op haar buik kunnen schrijven. Tegenwoordig worden de groene uniformen in het traditionele mannenbolwerk steeds vaker gedragen door vrouwen. In de Beheerseenheid Westerwolde zijn nu twee van de negen boswachters vrouw.

Anneke Epping is boswachter Publiek. Dat wil zeggen dat ze vooral voorlichting en educatie doet. Ze vervult met verve haar taak als woordvoerder naar de media. Vaak buiten, maar ook vanuit het kantoor in de Staatsbosbeheer locatie aan de Bovendiepsterweg in Sellingen. Maar eh … wanneer is ze nou, verkeerde tijd of niet, geboren?

Wanneer ben je geboren?
"Op 26 augustus 1986. In het Refaja ziekenhuis. Er kwamen na mij nog twee jongens, Albert en Evert Jan. Mijn moeder werkte in de bibliotheek van Veendam, mijn vader werkte in de steenfabriek van Strating in Oude Pekela, daar woonden wij vlakbij. Ik ging naar de dr. D. Bosschool en vanaf groep vijf naar de basisschool in Oude Pekela. Daar ging ik ook naar de MAVO op het Dollard College.
Dierenarts

Het liefst was ik dierenarts geworden, maar het bleek dat ik niet tegen het ontleden van dieren kon, in de snijzaal ging ik van mijn stokje. Als alternatief viel de keuze op Dierverzorging en Management, een richting van het AOC Terra in Groningen. Daar wist ik het opeens: ik wil boswachter worden!

Dus de vier jaar AOC Groningen vervolgde ik met Bos- en natuurbeheer in Meppel. Dat was een opleiding gecombineerd met een hoveniersopleiding. Al gauw bleek dat ik me niet goed genoeg geïnformeerd had. We leerden daar vooral metselen en straat leggen, ja, dat kan ik ook. Inmiddels had ik uitgevonden dat Bos- en natuurbeheer in Velp the place to be was. Daar leerde je heel veel over de natuur en in de natuur.

Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten
Van daaruit kreeg ik een leerlingplaats bij Natuurmonumenten in Smeerling. Ik was de koning te rijk dat ik nota bene in mijn eigen gebied een plek kreeg. Eigenlijk moest je na een jaar wisselen, maar omdat ik daar een aantal projecten succesvol had opgestart, mocht ik ook het tweede jaar blijven, om de projecten verder te begeleiden. Tussen 2009 en 2011 was dat. Ik heb prettig samengewerkt met boswachter Jeroen Kuipers, heb heel veel van hem geleerd.

Na mijn afstuderen was er geen plek voor mij, ook niet bij Staatsbosbeheer.

ZZP’er
Ik ben toen maar een eigen bedrijf gestart. Als Epping Natuur- en Landschapsmanagement werkte ik regelmatig bij Natuurmonumenten waar ik al een netwerk had opgebouwd. Ik had twaalf schapen aangeschaft en twee varkens. Daarmee hebben we in Midlaren geëxperimenteerd. De schapen grazen kort en je kunt ze selectief inzetten bij bijvoorbeeld landschapselementen zoals grafheuvels en zeldzame planten op de schrale grond. Mijn twee wolvarkens vraten in het bos en wroetten de aarde om waardoor de verjonging van het bos sneller ging. Ik deed als ZZP’er tuinonderhoud, tijdelijke vervanging en contact met publiek. Bij Staatsbosbeheer heb ik Jan Dommerholt een tijd vervangen. Toen hij wegging kreeg ik een vaste aanstelling aangeboden voor vierentwintig uur. Met inmiddels een gezin was de vastigheid heel welkom.

Adrie
Mijn bedrijf heb ik nog een tijdje aangehouden, maar daar ben ik in 2016 mee gestopt. Inmiddels had ik Adrie ontmoet. Wij kenden elkaar zijdelings van vroeger van Scouting. Hij is zeven jaar ouder dan ik, dat is op die leeftijd een groot verschil. Via de Stichting Dierenweide in Nieuwe Pekela kwam ik weer met hem in contact. Ik was vrijwilliger bij de dierenweide. Wij wilden graag eenden en Adrie zijn vader had veel dieren. Via hem kregen we de eenden en Adrie kwam ze brengen. Sinds mijn twintigste woonde ik in een huurhuisje in Pekela, Adrie had een boerderijtje. Ik vertelde dat ik, naast andere dieren, varkens had en die wilde hij wel bekijken. Op dat moment waren we allebei single. Het klikte meteen en ik ben korte tijd later bij hem ingetrokken. We waren al niet zo heel jong meer en prezen ons gelukkig dat ik vrij snel voor de eerste keer zwanger raakte. In 2015 is Sofie geboren, Els volgde in 2017 en Aaltje is een half jaar oud.

Onstwedde
De boerderij verkochten we in 2018 en we zijn verhuisd naar Onstwedde. Daar hebben we een kleiner huisje, maar wel veel meer grond, ruim tweeënhalf hectare. De helft daarvan is bos. We proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn. We verbouwen onze eigen groente, hebben kippen, we hebben schapen, geiten, een pony en een paar wolvarkens. Onze kippen en varkens eten we. De kippen slachten we zelf, de varkens laten we slachten door Leon Stam, van 'de Woeste Grond'. Die zit sinds kort in de oude melkfabriek van Laude, die weer opgeknapt wordt en waar zich meer ambachtelijke bedrijven moeten gaan vestigen. Leon slacht alleen meukvrij vee, waarvan hij de herkomst kent.

Heidekoe
In de toekomst wil ik nog graag een heidekoe. Dat ras was in Nederland uitgestorven, maar in Gelderland zijn ze met Deense koeien teruggefokt. Groot voordeel van de heidekoe is dat ze in principe buiten kan blijven en gemakkelijk zelfstandig kalft.

Ik ben graag buiten, voor mijn werk, maar ook privé. Met drie jonge kinderen, de baan en het werk thuis heb ik mijn hobby's even op een laag pitje gezet. Bijeenkomsten voor vrijwilligers en gidsen zijn vaak 's avonds of in het weekend, dus dan ben ik al weg. De zwanenwerkgroep, de uilenwerkgroep en nog wat andere organisaties, daar ben ik even mee gestopt. Yoga doe ik nog wel, elke dinsdagavond.

Kanukjes akker
De Kanukjes-akker bij het Klooster in Ter Apel, daar moeten we even weer wat extra aandacht aan besteden. De akker ligt aan een educatieve route en wordt door vrijwilligers met de hand bewerkt, af en toe met hulp van paard en eg. Er groeien middeleeuwse gewassen, niet allemaal met evenveel succes. Soms moeten we ons programma aanpassen, aan het aantal beschikbare vrijwilligers bijvoorbeeld. Voor de kanukjes-akker zijn extra handen zeer welkom. Mensen kunnen zich bij mij melden.

Rock-on
Wat Adrie en ik wel doen, is het organiseren van een outdoor-festival in Nieuwe Pekela. We zeggen wel eens gekscherend dat we in de verkeerde tijd geboren zijn: wij houden van 'oude' muziek. Muziek uit de jaren vijftig, sixties en seventies. In een buurthuis in Nieuwe Pekela organiseerden Adrie en zijn neef Johnny al drie jaar kleinschalige concerten met bluesavonden en tributebands. Ze gingen uit van zo'n vijftig muziekliefhebbers, maar er komen vaak wel vierhonderd man op af. Vorig jaar hebben ze de stichting Rock-on opgericht.

Een buitenfestival is natuurlijk wel even andere koek.

In het burgemeester Boekhovenpark hopen we op duizend man, maar van de gemeente mogen het er drieduizend zijn. De beste tribute-bands komen tussen 14.00 en 23.00 uur. De line-up is klaar. Maar het wordt nadrukkelijk een happening voor het hele gezin. Adrie en zijn neef houden zich hoofdzakelijk met de muziek bezig, mijn vriendin Diana en ik gaan over de activiteiten voor kinderen. We hebben hulp van een groot aantal enthousiaste vrijwilligers. Er is een luchtkussen, een schminkhoek, foodtruck.

Nou maar hopen op goed weer op 6 juni. Dat hebben we niet in de hand."

Bron/foto: Kanaalstreek