De Renne, een geschenk voor de jeugd

No. 67 – oktober 2019 : DE RENNE, EEN GESCHENK VOOR DE JEUGD

Her en der heb ik geïnformeerd naar een foto van het beekje dat ooit achterin ons aloude dorp stroomde: de Renne. Resultaat: nul, niks, zero, nada, niente.
Natuurlijk maakte men meer dan een halve eeuw geleden niet zo maar even een fotootje van een stroompje. Gelet op het plezier echter dat met name kinderen hadden van dat kabbelende beekje, zou je toch denken dat  ………
Maar goed, wij hebben Geert Schreuder en hij heeft geprobeerd de kinderromantiek van weleer te verbeelden.

De tekst is deze keer van oud-Onstwedder Geert Tipker uit Haarlem. Een foto van hem in z’n jeugdjaren hebt u nog niet zo lang geleden in de rubriek ‘Zo was ‘t’ kunnen zien. Geert is op z’n 81e z’n geboortedorp nog steeds niet vergeten en af en toe pakt hij dan z’n pen en ………. Ach, lees maar. En geniet mee !


                                  DE  RENNE

De Renne was veur ons as kinder:’de Rende’.
n Aandere noam was bie ons nait bekend.
Hai stroomde vlakbie Onstweddes Dörpsstroat-ende:
de ‘Rende’ luip veurbie ’t nije kerkhof,
langs Moed zien kaampen.

Wie as kinder wazzen over dit woater vol lof:
de ‘Rende’ was ja ain van Onstwedde zien “grode rivieren”,
d’r zat veul stroom in t wotter
en doardeur hadden wie d’r hail wat te “vieren en te klieren”.

De Renne was veur de wotterhoesholden hail goud,
mor wie muiken mit zodden waallechies in t wotter.
’t Wotter wui den hoger, mor dat was ja hailemoal fout.
De ‘Rende’ gaf ons zo nadde vouten en bie ons moetje thuus,
kregen wie den n bult brommen en gescheld.
Wie mozzen dat ondergoan, t was ons verdainde kruus.

De ‘Rende’ luit ons bootjevoaren mit n klompke,
mit n mast mit n zulfgemoakt zailtje d’rop.
Mor wie mozzen hom voak oet de wale steuten mit n stomke.

De ‘Rende’, onze iesvlakte : scheuveln achter n knopstoultje,
hailemoal bevroren, mor maistieds mit bom-ies.
Misschien wel gevoarlek, mor wie hadden permissie van veldwachter Boultje•.

De ‘Rende’ gaf ons kikkers en dikkoppies,
de kikkers bluizen wie op, de dikkoppies deden we in n potje,
wie hadden dou ja nog nait hail veul in onze jonge koppies ….

De ‘Rende’ was – körtweg zegd – n geschenk veur ons, as jeugd,
n favoriete speulplek mit mooi, schoon en helder wotter.
Dat gaf ons hail veul plezaaier, joa hai dee ons ontieglek deugd !

• ‘Boultje’ was de bijnaam van de politie-postcommandant in de jaren (19)’40: ‘Boultje’ de Vries.

Geert Tipker - 2019

© Geert Schreuder (‘Taikens’) & Klaas Meijer (‘Toal’)