Ds. J. Broekhuis

Ds. J. Broekhuis, predikant te Onstwedde van 1966 tot 1972.

Na een vierjarig verblijf in Waverveen, mijn eerste gemeente, kwamen we in 1966 te wonen in de mooie nieuwe pastorie in Onstwedde. We namen toen 3 jongens mee, Rijk, Anne en Jan. Wat hebben die knapen het naar hun zin gehad in deze gemeente. Zoveel medeleven als er was met de pastoriebewoners. Ik noem alleen maar de familie Wolfs. Albertje en Klazien Wolfs hebben heel wat strijkgoed onder handen gehad. Lammy (later Lammy Leffers- Wolfs) was de bezige Martha als interieurverzorgster.

De predikant was voorzitter van de bloeiende jeugdvereniging, waarvan de leden nu gezapige dames en heren zijn. Een hoogtepunt was altijd de jaarvergadering met het opvoeren van een spannend toneelstuk.
En wat later het jaarlijkse uitje. We gingen zo vroeg weg, dat ik de zon zag opkomen en we kwamen zo laat terug, dat de maan weer hoog aan de hemel prijkte.
Wat ik ook nooit ben vergeten was het jaarlijkse bejaardenreisje. Er gingen mensen mee, die lichamelijk problemen hadden en daarom veel bezoek van de kerk verwachtten. Maar als je tegen de middag vroeg of het hen niet teveel werd, zeiden ze: “ Vandaag moe?! Helemaal niet!”
Blijkbaar deed een dergelijk uitstapje meer goed dan een bezoekje van de dominee of ouderling Jan Wolfs.

Ik ben nooit het “drama” van de haan op de Juffertoren vergeten.
Er was besloten, dat er een haan moest komen op de toren van de kerk. Deze moest echter mooier zijn dan de haan op de toren van de Gereformeerde Kerk.
De toren werd in de steigers gezet en toen dat klaar was, ja toen stond de goudkleurige haan, na zware arbeid, trots te schitteren.
Men keek tevreden omhoog. Die klus was geklaard. De steigers konden weer afgebroken worden.
Totdat…de volgende morgen mijn jongens ontdekten, dat de prachtige haan was verdwenen. Het was deze haan vergaan als het spreekwoord: “hoogmoed komt voor de val”. Het beest was met een diep smak naar beneden gekomen.
Met behulp van een helikopter is de haan later weer terug geplaatst. Tot op de dag van vandaag “begroet” hij nog altijd de dominee en de kerkgangers en natuurlijk allen die voorbijkomen.

In Onstwedde mocht ik een viertal jaren godsdienstles geven aan de Chr. Mavo. Op een keer vroegen de leerlingen of ze psalm 119 mochten zingen. Daar kun je als docent en zeker als dominee, geen bezwaar tegen hebben. Wat een stemgeluid. Zelfs de directeur kwam even kijken wat er aan de hand was. Maar tegen zo’n spontane actie kon je moeilijk bezwaar maken. En wij maar zingen, zonder orgel.
Op velerlei manieren ontstonden goede en brede contacten.
De studie, waar ik mee bezig was, werd niet verwaarloosd. In de vroege uren van de dag zat uw predikant te werken aan zijn promotie in Groningen. En…in 1971 mocht ik de titel ‘doctor’ voor mijn naam zetten.

Het jaar daarna leidde de weg naar Schoonhoven. We gingen verhuizen met een vijftal kinderen: Hans en Anneke waren in Onstwedde geboren. Het was voor de kinderen wennen geblazen in de stad aan de Lek. Wat miste Anne de rust van Onstwedde! Hij heeft er vaak naar terug verlangd.

In Schoonhoven waren er diep ingrijpende sterfgevallen.
Zomer 1977 namen we afscheid van een gemeente met veel mooie herinneringen. Tot op de dag van vandaag verleen ik nog bijstand in het pastoraat in het zorgcentrum Sola Gratia.
Er moest afscheid genomen worden van Schoonhoven in verband met het aannemen van een beroep. Opnieuw kwam de verhuiswagen voor en moest alles weer ingeladen worden.
Deze keer reed de verhuiswagen naar Rijssen. Een grote gemeente met 4 collega’s, terwijl het er in Schoonhoven maar 1 was.
Het was opnieuw wennen, maar er waren veel helpende handen en oppassers. Na 6 jaar werd afscheid genomen van deze trouwe gemeente om te vertrekken naar Voorthuizen. Een twee-mans gemeente, die voor de tweede maal een beroep op mij had uitgebracht. Na al die omzwervingen kwamen we dicht te wonen bij mijn geboorteplaats, Barneveld en bij de familie.

In Voorthuizen wachtte ons een prachtige pastorie met een grote tuin. In de Dorpskerk hebben de kinderen belijdenis van hun geloof afgelegd. Hier hebben ze ook allemaal een eigen plekje gevonden met of zonder partner.
Ondertussen werden er enige uren les gegeven aan de Evangelische Hogeschool te Amersfoort en nam het bestuurlijke werk in de zending wat tijd in beslag. In 1992 kwam er een benoeming van parttime hoogleraar aan de Protestantse Universiteit te Beiroet ( Libanon). De overige tijd werd besteed met het doceren aan de Christelijke Hogeschool te Ede.
Door deze benoemingen kwam er een einde aan het pastorieleven. Na eerst in Voorthuizen te hebben gewoond, zijn we in 1997 verhuisd naar mijn geboortedorp Barneveld.
11 februari 1999 overleed mijn vrouw en moeder van onze kinderen op de leeftijd van 59 jaar na een kort ziekbed ten gevolge van de ziekte van Kahler.
Na een moeilijke periode van alleen-zijn werd in oktober 2001 een nieuwe start gemaakt. De oppas in Rijssen werd mijn vrouw. Samen mogen we nu al weer elf jaar genieten van Gods zegen en ons verheugen in kinderen en 12 kleinkinderen.

Nog altijd mag ik zondags preken en enig pastoraal werk doen onder ouderen.
Ziende op die goedheid van onze God was het goed om dit jaar het 50-jarig ambtsjubileum te herdenken in de Grote Kerk van Schoonhoven. Zelfs ambtsdragers uit het verre Onstwedde waren aanwezig tijdens deze dienst. Ter herinnering kregen wij een prachtig glas-in-lood afbeelding van de kerk in Onstwedde.
En wat fijn is: elk jaar nog een zondag te mogen preken in de kerk met de Juffertoren en de glanzende haan in top.

Ds. J. Broekhuis

E-mail