03.02.2015 Klaas Wubs

Mien Onstwedde, van Klaas Wubs, Geertzn. en zoon van Geertje Baalman, zelf geboren 1950 te Achterholte, opgegroeid tot m'n 17e jaar aan de Hofterweg 2 nu Wessinghuizerweg, broer van Greetje en Ria; nu bijna 50 jaar verkering met Zwaantje Mulder uit Bourtange en reeds ruim 34 jaar woonachtig in Asten Brabant met 3 kinderen en 3 kleinkinderen ben ik een zeer gezegend mens.

Mien Onstwedde, daar heb ik een zeer gelukkige jeugd gehad en ben ik zonder zorgen op mogen groeien tussen kerk, school en boeren. Als hervormd opgegroeid met zondagschool, kerkgang en vooral niet omgaan met gereformeerden of andere geloofsrichtingen...we kenden aparte scholen en zelfs aparte kruideniers voor de verschillende gelovigen.....en straks na het schrijven van dit verhaal ga ik in de fraaie koepelkerk in Lierop met ons mannenkoor de mis zingen.....hoe kan het verkeren in een mensenleven.

Onstwedde waar ik met m'n vrienden Wubbe Prins en Geert Huisman (Hoesman) veel kattekwaad uithaalde en het toen nog aanwezige politiebureau diverse keren heb bezocht om m'n windbuks of bromfiets in te leveren; de tijd dat in de Dorpsstraat de Brons trekker die de dorsmachine aan dreef zijn lekkere rook nog de straat op blies; of het muziekkorps Soli Deo Gloria voor sfeer kwam zorgen; of het badhuis dat bij het gymlokaal kwam waardoor je niet meer in de tobbe hoefde maar je echt kon douchen; en de tijd dat je bij diverse slagerijen, bakkers en timmerwinkels kon kijken hoe het er echt aan toe ging; of stilte op straat en achter de gordijnen weggedoken mensen als de toenmalige zwarte lijkkoets die bij Leffers geparkeerd stond door de straat ging; de tijd dat er nog gezigt, opgehokt, bieten op één werden gezet en aardappels met de wupkar naar de haven werden gebracht waarop je tussen de middag terug naar school een lift op probeerde te krijgen. Om te zwemmen moest je naar Vlagtwedde fietsen en zeker op zondag kon je alleen buiten Onstwedde het leuke leven vinden.

Op de lagere school was er voor mij meer interesse voor vogels, meisjes (Fennie Lutjeboer, Fenna Hids bijv.) en bijverdienen bij de gebroeders Huls en vooral bij Albert Huls op het land, dan voor leren. Albert Huls was toen voor mij een soort coach (dat woord kende ik toen nog niet) en is een vriend voor het leven geworden met z'n Alie. Toen ik dan ook na de lagere school naar de HBS in Stadskanaal wilde zei meester Andringa dat hij mij totaal ongeschikt vond, maar m'n vader dreef door en toen ik slaagde kreeg ik van Andringa een boek over de fauna/vogels van Nederland uit waardering. Dat was ook de tijd dat je met vrienden op de brommers (in mijn geval een snelle Kreidler) achter de meiden aan ging op zoek naar daar, waar er 's avonds door meisjes moest worden opgepast en daar binnen zien te komen voor koffie en kussen. Via mijn vader echter kwam ik in Bourtange bij Zwaantje terecht en vanaf het eerste moment stapte zij bij mij achterop en daar zit ze nog steeds godzijdank.

Na de HBS ging ik als 17-jarige naar Delft om vliegtuigbouwkunde te studeren, nou dat was wel even wennen en doorpakken voor mij en ook voor mijn moeder. Na de studie stond Andringa weer op de stoep met een boek over de fauna/vogels van Europa, uit waardering. Hij was een gaaf mens.

Ondertussen bleef ik al mijn vrije tijd werken bij Albert Huls en verloor daar na de verloving (dat deden we nog vroeger) mijn verlovingsring bij het koren binnenhalen. Ik kocht een nieuwe en wat een verrassing toen na enkele jaren Jan, de broer van Albert, de ring toch weer terugvond. Vervolgens heeft mijn vader die tot z'n dood gedragen. Die van hem was versleten en hij had mij tenslotte bij Zwaantje gebracht.

Na de studie in Delft zijn we naar het Katholieke Brabant gegaan, gewerkt bij Mannesmann in de offshore, leren carnavallen en heb ik geleerd dat techniek slecht een middel is en geen doel. Vervolgens via kartonfabriek De Vrijheid in Veendam en Gazelle Rijwielfabriek in Dieren terug naar ons Brabant bij Volvo. Onze kinderen deden de eerste communie mee en wij vonden een huis in Asten.

In 1986 ben ik zelfstandig begonnen als interimmanager zeg maar een soort bedrijven dokter. Echter, na dat ik in 1990 een ingenieursbureau overnam, dat vooral voor DAF werkte, ging ik met DAF in 1993 kopje onder en dat heeft heel veel verdriet gedaan. 1993 was een zwart jaar waarin mijn vader en diverse vrienden stierven en ik zelf ook moest rouwen om m'n vader en mijn bedrijf dat ik kwijt was.
Vervolgens ben ik door gegaan als interimmanager en heb ik in 2004 toch maar weer een bedrijf gekocht (zie www.kwb.nl) waar ook 2 van onze 3 kinderen in meewerken, Gerbert onze oudste zoon werkte voor de werkgeversvereniging VNO/NCW maar gaat nu naar de BZW Brabants-Zeeuwse Werkgeversvereniging). Hoewel ondertussen 65 hoop ik nog enkele jaren te mogen werken net als m'n Zwaantje die verantwoordelijk is voor een vakantiebungalow van het Rode Kruis in Lierop.

In Onstwedde halen wij en onze kinderen meerdere keren per jaar de grunniger metworst, bezoek ik de begraafplaatsen en kijk even naar de hervormde kerk die z'n vinger nog steeds naar de hemel wijst en als ik naar de liedjes van Ede Staal luister wil m'n gemoed nog wel eens vol schieten.

Onstwedders, ik groet jullie namens alle Wubsen uit Brabant

E-mail