13.02.2013 Harm-Albert Wilzing

Beste Onstwedders.

Mijn naam is Harm-Albert Wilzing, zoon van Bé Wilzing & Alie Maarsingh en ik woon in Zeewolde (Zuidelijk Flevoland). Tot mijn 14e jaar heb ik echter in Onstwedde gewoond, in het mooie Smeerling.

In 1985 zijn wij, mijn ouders en ik, verhuisd naar Zeewolde. Pa en moe hebben daar toen op de klei die zo’n 15 jaar eerder was drooggevallen,  een akkerbouwbedrijf op poten gezet.  Best wel een hele onderneming voor een echtpaar, dat altijd geboerd had op het Westerwoldse zand.
Na m’n agrarische opleidingen te hebben voltooid , de Middelbare Landbouwschool Lelystad en de Agrarische Hogeschool  Dronten, heb ik het bedrijf in 1997 overgenomen. Mijn vader was namelijk in 1995 na een kort ziekbed helaas overleden.

Op het bedrijf worden suikerbieten, aardappelen voor de frites-industrie, uien en tarwe verbouwd. In 1997 ben ik ook gestart met een pluimveetak. We hebben een stal gebouwd voor “pekingeenden”. Deze  eenden komen als eendagskuiken bij ons binnen en worden afgeleverd bij een gewicht van ongeveer 3 kg per stuk. In Ermelo worden de dieren geslacht. Ongeveer 10 % van het eendenvlees blijft in Nederland en is bestemd voor  poeliers en Chinese restaurants. Sinds kort is het vlees ook verkrijgbaar bij de Plus-supermarkten onder de naam “Veluwse Eend ‘Canature’”. De andere 90% is bestemd voor de export en gaat o.a. naar Duitsland, Frankrijk en Azië.

Op dit moment zit het laatste koppel  eenden in de stal. We stoppen er mee en vanaf maart 2013 gaan we haantjes opfokken. Deze  hanen (zgn. grootouderdieren) hebben als doel om – hoe bestaat ‘t ! – hun taak te verrichten in de productie van bevruchte eieren. Uit deze ‘broedeieren’ komen dan de kuikens voor de slachtkippenhouders.

De eerste jaren na het vertrek uit Onstwedde zijn voor mij bepaald niet gemakkelijk geweest. Omdat er toen nog geen voortgezet onderwijs  was in Zeewolde, was ik aangewezen op Nijkerk. Het was voor mij behoorlijk lastig om een plek te vinden in vrij gesloten Veluwse gemeenschap. Achteraf bezien zal ’t allemaal misschien niet zo erg geweest zijn,  maar als 14-jarige ervaar je het toch anders.  Omdat onze nieuwe woning en de bedrijfsgebouwen nog gebouwd moesten worden, hebben we een half  jaar in een caravan moeten wonen, inclusief het begin van een winter en de bijbehorende kou. Ook dit was wel even stevig doorbijten. Bijv. als je moeder op een morgen zegt, dat je je maar met wat verse sneeuw moet wassen, omdat de nood-waterleiding ’t liet afweten ……..
Gelukkig is eind 1985 de woning klaar, een hele verbetering. Na twee jaar mavo in Nijkerk ga ik naar de landbouwschool in Lelystad.  Daar zijn de mensen heel anders en in het weekend kom je iedereen weer tegen bij “Jongeren 19nu”. Dat is een jongerenvereniging  met  twee clubhuizen waarvan er iedere week wel één open is. Ik heb daar absoluut een mooie tijd gehad, met in de zomer veel zgn. schuurfeesten. In die tijd krijg ik ook echt ’t idee, dat de dingen tenslotte allemaal weer op hun pootjes terecht komen.
Tijdens een van mijn stageperiodes heb ik m’n geboortestreek nog weer ’s  opgezocht: ik kwam ‘in de leer’ bij de fam. Deiman aan de Zijdstukkerweg. Daarna heb ik gestudeerd aan de C.A.H., de Chr. Agrarische Hogeschool, in Dronten. Tijdens deze opleiding heb ik o.a. een half jaar stage gelopen op een proefbedrijf voor aardappelen in de staat Washington (U.S.A).

In 1997 ben ik getrouwd met Ria Kemmeren, een Brabantse van geboorte. We hebben 3 kinderen: Marleen van 13,  Erben van 11 en Anne van 9 jaar.  De oudste zit inmiddels al in het tweede jaar van het voorgezet onderwijs (waar blijft de tijd).

Alhoewel ik niet meer zo vaak in Onstwedde kom, zijn er nog veel jeugdherinneringen. Ik zie mezelf nog fietsen over de Sluisweg en de Kampweg naar de Hervormde school en later naar de Chr. Mavo “’t Spieck”. Deze scholen zijn inmiddels afgebroken, de Hervormde school al zo’n 25 jaar geleden.
 ’t Lijkt misschien wat merkwaardig, maar als ik door Onstwedde rijd, lijkt de plek op de hoek van de Kerklaan me nog steeds een beetje leeg.  

Via deze site komen er – heel fijn als je voor je jeugdjaren op je geheugen bent aangewezen  – regelmatig oude foto’s beschikbaar die weer nieuwe herinneringen oproepen. De laatste tijd waren dat bijv. een hele reeks foto’s van de Hervormde school. Goede herinneringen heb ik aan meester Dijkstra. Die heb ik twee jaar als onderwijzer gehad, omdat hij met ons van klas 3 naar klas 4 meeging.
Tijdens de lagere school periode, was ik goed bevriend met Berend Volders. Met Kees-Jan Velthuis fietste ik dagelijks naar school en later met Christaan Sterenborg naar de Mavo. Met Christiaan samen was ik ook een paar jaar drummer in de drumband van muziekvereniging ‘Beatrix’. De liefde voor paarden kreeg ik van huis uit min of meer ingegoten. Vader fokte nl. als hobby paarden. ’t Was dus niet verwonderlijk, dat ik ook nog een aantal jaren aan paardrijden heb gedaan. Onstwedde had toen nog geen manege en ik werd dus lid bij de club van de Vlagtwedder buren. Die hadden hun rijbak achter de boerderij van Hazelhoff in Smeerling en daar kon ik dan mooi met m’n eigen pony heenrijden. 

Terug naar het heden.
Zeewolde is een dorp van ongeveer 25.000 inwoners en bestaat nu ongeveer 28 jaar. Bij Zeewolde hoort ook het buitengebied. Hier staan de agrarische bedrijven. Het is allemaal ruim opgezet, zodat het landschap er totaal anders uitziet dan in Onstwedde en omgeving. Ondanks de ruime opzet is de saamhorigheid erg groot. Ieder jaar hebben we bijv. een aantal buurtfeesten, waaronder een  nieuwjaarsborrel.  Ook allerlei jubilea worden in gezamenlijke feestvreugde gevierd.  Onze buurt noemen we “de Zuidlob”. Als je de kaart van Flevoland neemt, zie je rechtsonder een gebied dat als het ware aan de rest van de provincie hangt, vandaar die naam. Dat de saamhorigheid hier erg groot is blijkt ook wel uit het feit, dat het ons gelukt is om samen een windpark te bouwen. Dit park bestaat uit 36 molens van zo’n 100 meter as-hoogte en gaat stroom gaan leveren aan ca. 80.000 huishoudens.

De mensen hier komen uit alle hoeken van Nederland. Daardoor kan ik nu bijna alle in ons land voorkomende dialecten behoorlijk verstaan. Vrij snel nadat we hier zijn komen wonen ontstond er een vriendengroep, waarvan ik ook deel ben gaan uitmaken. Van deze groep komen er 3 uit Groningen en 3 uit Drenthe, waarvan 2 uit het gebied boven Emmen, zodat we samen nog lekker  “plat” kunnen praten.  Het contact wordt de laatste jaren, door de levensfases waarin we ons  bevinden, wel wat minder, maar o.a. het jaarlijkse  weekendje weg  is een fijne en keiharde traditie gebleven.

Ten slotte wil ik graag de hartelijke groeten doen aan iedereen daar en dan met name aan mijn vrienden van vroeger, m’n oud-klasgenoten, en de buren uit Smeerling.

Dit is mijn verhaal en hiermee zult U het moeten doen.

Harm-Albert Wilzing van de Winkelweg in Zeewolde

e-mail