12.11.2015 Hilda van Drongelen-Huisman

Beste Onstwedders,
Nu nog even een paar woorden van deze ouwe Onstwedder. Mijn naam is Hilda van Drongelen-Huisman. Ja, mijn wieg heeft gestaan in Onstwedde in de Dorpsstraat nummer 83. Ik werd geboren op 7 December 1945 met als ouders Jacobus Huisman en Gepke Lutjeboer. Ik kreeg de naam Hillechiena Thalina en ging verder met de naam Hillie. Ik heb 2 oudere zussen, Piekie en Willie die bijna 10 jaar overleden zijn, een broer Kobus en 2 jongere zussen Thea en Dirkje.

Ik heb een prachtige jeugd doorgebracht in Onstwedde, de eerste 12 jaar van mijn leven. Van de Rehoboth kleuter school tot de 6de klas in de Hervormde School herinner ik nog heel veel, vele klas genoten, vele meesters, juffrouwen, hoofdmeester Andringa die tegen over de school woonde, de mooie spelletjes op het schoolplein en dan schaatsen naast de pastorie, winkelweek, enz enz..  Natuurlijk vergeet ik niet de Hervormde Kerk, ik kreeg 2 pepermunten want de preek was in 2 gedeelten toen. En het Kerstprogramma met dat mooie voorgelezen verhaal en dan kregen we een boek en snoep met een sinaasappel, wat een bezit!!!!

In de straat speelden we met velen van de buurt en eigenlijk het hele dorp zowat, Grietje Hidding, Zwaantje Streuding, Klaasje Okken, de Schenkels, Stieneke Hidding en natuurlijk mijn allerbeste vriendin Hillie Thurkow en mijn nicht Ina Muntinga. Ik speelde ook vaak met de tweeling Hilda en Dini Koster van mijn klas.
De buurjongen Jan Streuding die direct tegenover ons woonde heeft het heel mooi verteld in zijn accuraat, knap eerste gedeelte van zijn verhaal, hij was vriend van mijn broer en ik ging dikwijls met mijn broer mee om te sjoelen met de Streudings. Jan schreef het precies zo als het was en ik herinner het allemaal nog heel heel goed. Het "grote bos" waar ik langs moest om vader sigaretten te kopen bij Westenberg vond ik erg griezelig in het donker en toen mijn man en ik op vakantie waren in Onstwedde schrok mijn man er van toen hij zag dat "dat GROTE bos" eigenlijk maar heel klein was!

Ik heb veel gelopen door de Dorpstraat op mijn klompen met soms een ijzeren draad er rond als ze kapot gingen en ik weet nog best dat de sneeuw er lekker aan plakte zo dat ik op hoge hakken liep. Fietsen deden we natuurlijk zo gauw als we uit de wieg stapten maar ik kreeg niet eerder een splinternieuwe fiets dan op mijn 12e verjaardag en toen een half jaar later bleef het achter in Nederland toen wij emigreerden. Ik heb die fiets nooit vergeten en nu bijna 58 later heb ik net een splinternieuwe fiets gekocht, ik rij er elke dag op om de post en de krant te halen bij de weg.
 
Ik was bijna van de lagere school af toen in Mei 1958 mijn familie emigreerde naar Canada. Een broer van mijn vader, Hendrik Huisman zat toen al een paar jaar in Canada en mijn vader kocht zijn huis in Burlington, Ontario. Mijn vader begon toen eerst voor hem te werken.  
Mijn zus Willie bleef achter in Holland want zij woonde in het tehuis Bethesda in Wagenborgen, vader en moeder gingen er iedere 2 jaar naar toe om haar te bezoeken.

Onze namen werden direct veranderd, zus Piekie was nu Peggy en broer Kobus nu Jack, ik was nu Hilda en zus Dirkje nu Dorothy. Mijn ouders Kobus en Gepke waren nu Jack en Grace. Zus Thea bleef hetzelfde. De Engelse taal leerden we al heel gauw maar het was toch niet waar wat oom Jacob Huisman ons vertelde, dat we alleen maar een heette aardappel in onze mond moesten doen om gauw Engels te praten.
Ik heb nog 2 jaar in Burlington de lagere school moeten doen want er zijn niet 6 maar 8 klassen in de lagere school en toen ben ik 4 jaar naar de High School  gegaan en heb daarna een paar jaar gewerkt als administratief medewerkster bij het bedrijf United Gas Company.

We gingen naar de Hervormde Kerk in Hamilton, Ontario waar ik mijn man ontmoete, een boeren zoon uit Axel, Zeeland. Ik trouwde met Adriaan van Drongelen en werkte toen samen met hem op ons landbouwbedrijf Hildrian Farms Limited in Troy, Ontario, niet zo ver van Hamilton en Burlington vandaan. Wij hebben ons gespecialiseerd in een groente, genaamd BUTERNUT SQUASH (Flespompoen) die de hele winter verpakt word in de schuur en ook een aantal andere vruchten. Klasgenoot Harry Wubs heeft ons nog een keer bezocht op de boerderij en heeft toen nog een mooi stukje geschreven in het tijdschrift ‘Toal en Taiken’ over ‘Grunneger emigranten’ met een beetje over mij er in ook.

Wij wonen nog steeds op het bedrijf die onze twee jongens nu hebben overgenomen maar wonen nu in een kleiner huis achter de boerderij. Gelukkig kunnen we nog veel mee helpen want we zijn nog gezegend met een goede gezondheid.

Wij zijn vooral dankbaar voor onze kinderen, Nellie, Grace, Martin en Adrian Jr. en voor de vele (23) gezonde kleinkinderen die allemaal de Here Jezus lief hebben. Iedere dag weer dank ik God voor het mooie en gezonde leven, mij geschonken, mijn mooie jeugd in Onstwedde, mijn fantastisch goed gezegend leven naast mijn lieve man en familie op de boerderij.

Ik geniet veel van de site Onstwedde info en ik wens jullie allemaal het allerbeste!!

Hilda van Drongelen-Huisman